KONNO PRZEZ DOLINĘ VIÑALES

O poranku zostawiłam za sobą podniszczone kamienice Hawany i wyruszyłam w poszukiwanie doznań przyrodniczych. Zaraz po opuszczeniu gwarnej stolicy, krajobraz zupełnie się zmienił. Ulicami ciągnęły stare ciężarówki przewożące na przyczepach ludzi, konne zaprzęgi, a nawet woły, które człapały z wolna.

Czasami z hukiem przejechał kolorowy kabriolet bądź głośno warczący motocykl. W oddali rozciągały się pola uprawne upstrzone gdzieniegdzie małymi domkami. 

Po około trzygodzinnej podróży autokarem dotarłam do małego miasteczka Viñales położonego na zachodzie Kuby. Kiedy tylko wysiadłam z pojazdu, rzucił się na mnie cały tłum Kubańczyków oferujących pokoje w swoich casach. Wymachiwali rękoma, ulotkami i krzyczeli w najlepsze. Jak się okazało jest to całkiem zwyczajne zjawisko w każdym mieście dokąd zawita autokar pełen turystów. W tym tłumie ujrzałam tabliczkę ze swoim imieniem. To właścicielka casy, w której miałam się zatrzymać, postanowiła przyjść po mnie, gdyż dojście do jej domu było dość skomplikowane.

Viñales jest urokliwym miasteczkiem, gdzie czas zatrzymał się w miejscu. Wzdłuż ulic ciągnęły się pomalowane na przeróżne kolory domy z obowiązkowymi werandami i bujanymi fotelami.

 Na rynku znajdował się niewielki kościół w kolonialnym stylu, przed którym gromadzili się wieczorami muzycy i zachęcali przechodniów do wspólnego śpiewania. 

Cała dolina ma charakter rolniczy. I to widać! Kiedy maszerowałam główną drogą, nagle zabudowania mieszkalne ustąpiły miejsca polom, palmom rysującym się czarną kreską na tle pomarańczowo-granatowego nieba oraz gospodarstwom rolniczym. Na ulicach zaczęli pojawiać się prawdziwi farmerzy w kapeluszach i wysokich butach prowadząc swoje konie. Niektórzy urządzali sobie prawdziwe wyścigi małych zaprzęgów. Wówczas trzeba było schodzić im z drogi, gdyż rozwijali szalone prędkości. Podczas moich wędrówek po raz pierwszy widziałam na żywo sępy! Siedziały sobie na gałęziach całą gromadą i leniwie oddawały się swoim zajęciom. 

Całe miasteczko tchnęło naprawdę niezwykłą aurą. Sielski klimat, bliski kontakt z naturą, wszechobecne konie pozwoliły mi całkowicie się zrelaksować. Jedynym minusem była spora liczba turystów, którzy widoczni byli na każdym kroku. W związku z tym królowały restauracje, gdzie można było zapłacić jedynie w CUC, a otwartych okienek znanych z Hawany nawet nie było co szukać.

Cała dolina Viñales położona jest w górach Sierra de los Órganos. Są trzy opcje, aby nacieszyć się jej niezwykłym krajobrazem: piesze wędrówki, rowerowe wyprawy bądź przejażdżka konna. Zdecydowałam się na tą ostatnią i muszę przyznać, że był to doskonały wybór oraz najlepsza atrakcja podczas całego mojego pobytu na Kubie. Jak zaaranżować taką wycieczkę? Wystarczy zapytać o nią właściciela swojej casy. Współpracują oni z farmerami i później dzielą się zyskami. 

O godzinie 9 rano przybył po mnie jeden z nich i zaprowadził na miejsce zbiórki, gdzie czekały już konie. Oczywiście miałam pewne obawy, gdyż nigdy przedtem nie siedziałam w siodle. Wdrapałam się na konia, otrzymałam lejce w dłoń i po krótkim instruktażu mój rumak dostał klapsa w zadek po czym ruszył przed siebie. To była bardzo ciekawe doświadczenia, a ja trochę na oślep próbowałam sterować moim koniem. Okazało się, że był on bardzo spokojny, a trasę, którą miał przemierzyć znał już bardzo dobrze. 

Nasza grupa składała się z czterech osób plus przewodnik. Wierzchowce człapały leniwie, a ja mogłam się rozkoszować krajobrazami. A było na co popatrzeć! Dolinę otaczały wapienne wzgórza o różnych kształtach. Przez lokalnych mieszkańców nazywane są magotes. Powstały w wyniku erozji na przestrzeni milionów lat. Przybrały nieregularne kształty, a niektóre z nich dochodziły nawet do 100 metrów wysokości. Mijałam pola tytoniowe, które uprawiane były przy pomocy potężnych wołów, świnie leżące pod drzewami, bananowce i krzewy z młodymi ananasami. 

W oddali piętrzyły się potężne magotes czasami porosłe zielenią oraz wysmukłe palmy. A do tego ci rasowi ranczerzy przemierzający dolinę na swoich koniach. Sycąc wzrok tymi niezwykłymi widokami miałam wrażenie jakbym przeniosła się w czasie do całkiem innego świata odciętego od cywilizacji. Bez pośpiechu, samochodów, codziennego zgiełku. 

Pierwszym przystankiem na trasie była plantacja tytoniu. Jak się okazało tytoniowe sadzonki w ciągu miesiąca osiągają wysokość 1,5 metra. Wówczas ścięty zostaje kwiat, aby zahamować wzrost rośliny i nie pogorszyć jakości tytoniu. Następnie zrywa się liście, sortuje, nawleka na nitkę i suszy w domkach zwanych casas de tabaco. Te strzeliste, kryte strzechą budynki można było zobaczyć w całej dolinie. 

Kolejny etap to fermentacja. W zależności od tradycji danej plantacji przebiega ona trochę inaczej. Liście wkłada się do dużej beczki i zalewa tajemną miksturą. Może mieć ona w składzie miód, cynamon, sok z ananasa i oczywiście rum. Po podgrzaniu całość znowu poddaje się suszeniu. Na koniec zostaje jeszcze zwijanie. Wbrew pogłoskom nie odbywa się ono na udach Kubanek☺ Ciekawe jest natomiast to jaką moc mają cygara. Te wykonane z liści znajdujących się na dole łodygi będą słabe, a te powstałe z liści usytuowanych na samej górze będą miały prawdziwą moc.

Po krótkiej lekcji zwijania cygar wsiedliśmy na konie i ruszyliśmy w kierunku jaskini. Wchodziliśmy do niej grupkami z przewodnikiem, który dzierżył w ręku latarkę. Na końcu trasy czekał naturalny basen, gdzie można było popływać. Jaskinia nie zrobiła na mnie dużego wrażenia, więc dość szybko pożegnałam szarawe skały i dosiadłam mojego rumaka.

Na sam koniec czekała nas wizyta na plantacji kawy. I to już był najsłabszy punkt całej wycieczki. Pani pokazała nam kawowe ziarna, opowiedziała trochę o procesie produkcji i gorąco zachęcała do wstąpienia do restauracji. Po kilku minutach ruszyliśmy w drogę powrotną.

Wizyta w dolinie Viñales była najlepszym momentem podczas mojej całej wędrówki po Kubie. Przewodnik okazał się niezwykle ciepłym i pomocnym człowiekiem. Kiedy odwiedzicie ten rejon nie wahajcie się ani przez moment i wybierzcie konne zwiedzanie. Nie obawiajcie się, że to będzie wasz pierwszy raz w siodle, bo to czego doświadczycie zostanie z wami na całe życie. Tylko koniecznie nie zapomnijcie o nakryciu głowy i olejku do opalania. Słońce jest naprawdę ostre. Po dolinie Viñales jeździłam 5 godzin. Ta przyjemność kosztowała mnie 40 CUC. 

P.S. Osoby pracujące w fabryce cygar mogą palić zwijane przez siebie cygara w dowolnej ilości.

Pozostałe wpisy z Kuby znajdziecie TUTAJ.