MUMBAJ - MIASTO, KTÓRE CAŁKOWICIE MNIE WCHŁONĘŁO

Są metropolie oczarowujące swoją architekturą i zachęcające do długiej włóczęgi ulicami. Po mojej wizycie w Indiach przekonałam się, że istnieją również ogromne miasta, z których czym prędzej pragnie się uciec. Dla mnie takim ośrodkiem stał się właśnie Mumbaj.

Mumbaj (od maja 2012 roku już nie Bombaj) to miasto-moloch, do którego się wpada i ginie. Miałam wrażenie, że utonęłam w tym całym gwarze, ulicznym chaosie oraz ciągle napływającym ludzkim tłumie zalewającym wszystkie chodniki i wtłaczającym się w każdy zakamarek.

Do Mumbaju dotarłam w nocy. Pierwsze obserwacje poczyniłam z okien taksówki wiozącej mnie około godziny 1:00 do hotelu. Pomimo już późnej pory ulice wciąż tętniły życiem. Otwarte były małe sklepiki z jedzeniem, drogami przemykały różnego rodzaju pojazdy siarczyście trąbiące, a na poboczach spali mieszkańcy ułożywszy się na kartonach czy wprost na betonie. Kiedy wjechaliśmy w uliczkę, gdzie miał znajdować się mój hotel okazało się, że jest w zasadzie nieprzejezdna ze względu na stłoczone po obu stronach skutery. Kierowca poprzesuwał niektóre z nich i jakimś cudem udało się przejechać. Już wtedy Mumbaj objął mnie swoimi lepkimi mackami, ale ostateczne pożarcie miało nastąpić dopiero następnego dnia.

Z pokoju hotelowego, który okazał się właściwie wyłożoną płytkami po sufit klatką, wyszłam wczesnym popołudniem. Od pierwszych sekund uderzył mnie w twarz gwar niewielkiej ulicy. Miałam wrażenie, że z wyizolowanego pomieszczenia wpadłam wprost w sam środek ogromnego wiru. Cała ulica zatłoczona była przez skutery i poruszających się ludzi. Gdzieś błąkały się psy i kozy. Przed domami mieszkańcy rozłożyli swoje kramy. Czułam zapach gotowanego jedzenia, gdzieś smażono coś w ogromnych garach, ktoś przypatrywał mi się uważnie.

Gdzieś w oddali majaczył minaret meczetu, a pod nogami walały się śmieci przemieszane z resztkami jedzenia. Jednak po wejściu na jedną z głównych ulic wszystkie te wrażenia jeszcze się spotęgowały. Wyobraźcie sobie wielki wir, w który wrzuceni zostali ludzie, wszelkiego rodzaju pojazdy i zwierzęta. Wyobraźcie sobie przestrzeń, gdzie tłoczą się mieszkańcy poruszający się w różnych kierunkach, samochody i skutery trąbiące non-stop oraz przemykające psy. Miałam wrażenie, że każdy centymetr ulicy jest zajęty. Nie było nigdzie wolnego miejsca. Kiedy weszłam w ten tłum musiałam płynąć z nim naprzód. Nie było możliwości zatrzymania się, gdyż w Mumbaju wszystko porusza się w strasznym ścisku. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie widziałam tak dużej liczby ludzi egzystującej na jednej przestrzeni (miasto liczy sobie bagatela 18 milionów mieszkańców!) Całe chodniki zajmowały małe stragany z owocami, mieszkańcy leżący na bruku, drobne warsztaty. W związku z tym ciężko było się przecisnąć. Do tego trzeba dodać smród spalin przemieszany z odorem rozkładające się jedzenia i nieczystości oraz wysokie temperatury i ciężkie, stojące w miejscu powietrzu.

Wyobraźcie sobie jakim wyzwaniem było przejście przez ulicę. W Indiach pasy, znaki drogowe oraz sygnalizacja świetlna należą do rzadkości. Wszyscy przebiegają na drugą stronę jak tylko znajdą niewielką lukę między nadjeżdżającymi autami. Wpadłam całkowicie w to miasto, które pożarło mnie już pierwszego dnia. Miałam ochotę uciekać. Porzucić wszelkie plany zwiedzania i uciekać. To całkiem nowe uczucie i nigdy wcześniej nie doświadczyłam niczego podobnego. Nigdy żadne miasto nie wywołało we mnie tak skrajnych uczuć, nigdy nie sprawiło, że w nim utonęłam stając się najdrobniejszą z istot. A przecież był 19 października i właśnie rozpoczynało się diwali (święto świateł). Miałam nadzieję na ciekawe przeżycia oraz przyjrzenie się temu jak Hindusi świętują. Tutaj też doznałam rozczarowania. Lampki zapalane przed domami należały do rzadkości, a jedynym objawem uroczystego dnia był pokaz sztucznych ogni. Przede mną był jeszcze jeden dzień w Mumbaju. W związku z tym, że hotel miałam ok. 30 minut od centrum postanowiłam zobaczyć kilka zachwalanych na innych blogach zabytków.

CO ZOBACZYŁAM W MUMBAJU

• Brama Indii: zlokalizowana na nadbrzeżu. Jest właściwie symbolem Mumbaju i przypomina o czasach kolonializmu. To monumentalny łuk, który został wzniesiony w latach 1915-1924. Miał upamiętniać wizytę w Indiach króla Jerzego V i jego małżonki. Jak się okazało dostanie się pod sam obiekt nie było proste. Wcześniej trzeba było przejść kontrolę bezpieczeństwa. Przed bramkami tłoczył się ogromny tłum. Strażnicy sprawdzali torby. A już pod samą bramą trafiłam na prawdziwy wysyp ludzi. Towarzyszył mi ciągły błysk fleszy, gdyż wszyscy chcieli mieć zdjęcie z tym zabytkiem. Nie ważne, że znajdzie się na nim tuzin innym osób, nie ważne, że całość nie zmieści się w kadrze. Zdjęcie musi być. Do tego ciągłe krzyki sprzedawców.                                                              
  Sama brama nie powaliła mnie na kolana, nie sprawiła, że stanęłam w miejscu z otwartymi ustami. Całe otoczenie (ciągły gwar, ruch) nie pozwalały na kontemplację i zatrzymanie się w miejscu, aby po prostu popatrzeć. Jedynym przyjemnym momentem, była chwila kiedy już po zapadnięciu zmierzchu siedziałam na nadbrzeżu z twarzą zwróconą ku morzu. W oddali widziałam punktowe światła miasta, a czarne niebo od czasu do czasu rozświetlały kolorowe pająki sztucznych ogni. W tej chwili, z chustką na głowie, odnalazłam troszkę spokoju w tym zaludnionym po brzegi mieście-olbrzymie. W dziennym świetle nadbrzeże nie prezentowało się zbyt ciekawie. W zanieczyszczonej wodzie walały się śmieci i jakieś szmaty.

• Chhatrapati Shivaji Terminus: to jedyna rzecz w Mumbaju, która naprawdę wywołała mój zachwyt. Budynek dworca kolejowego powstał w 1888 roku na cześć królowej Wiktorii i pierwotnie nosił nazwę Victoria Terminus. Zaprojektował go angielski architekt Frederick William Stevens. W 1996 roku obiekt zyskał nową nazwę ze względu na indyjską politykę zmian nazw geograficznych. Od tej chwili stacji patronuje król Chhatrapati Shivaji, który był założycielem państwa Maharasztra. Dworzec jest ogromny i przypomina trochę neogotycką budowlę wrzuconą w gorący indyjski klimat. Duże wrażenie robiła jasna fasada przypominająca spaloną słońcem ziemię. Nad przechodniami górowały strzeliste wieżyczki i cała mnogość detali architektonicznych. A w środku panował ogromny tłok. Na długich peronach tłoczyli się ludzie wskakujący do przepełnionych pociągów. Na początku trudno było mi się tam odnaleźć, a jak się okazało, następnego dnia musiałam odnaleźć tam swój pociąg. Dworzec równie ciekawie prezentował się nocą w blasku kolorowych świateł.

• Municipal Corporation Building: to budynek władz miejskich zlokalizowany naprzeciwko dworca. Zwieńczony dużą kopułą, nocą oświetlony była na niebiesko. Podobnie jest stację Chhatrapati Shivaji zaprojektował go  Frederick William Stevens.

I to właściwie wszystko.

CZEGO NIE ZOBACZYŁAM W MUMBAJU (I NIE ŻAŁUJĘ)

• Wyspy Elefanty,
• Muzeum Alberta i Wiktorii,
• Muzeum Księcia Walii,
• Dhobi Ghat – największej pralni świata,
• Wiszących Ogrodów.

Nie zwiedziłam powyższych obiektów, nie z braku czasu, ale z własnego wyboru. Po raz pierwszy nie miałam najmniejszej ochoty na oglądanie i robienie zdjęć. Mumbaj tak bardzo mnie zniechęcił, że myślałam jedynie o nocnym pociągu, którym zwyczajnie planowałam swoją ucieczkę:) To ogromne miasto było zwyczajnie brzydkie. Wydawało się być napuchniętym organizmem rozepchanym do granic możliwości, który niedługo pęknie wylewając wszystkie swoje nieczystości. Na zdjęciach wyglądał zachęcająco, ale w rzeczywistości prezentuje się znacznie gorzej. Spojrzałam na to miasto całościowo, nie przez pryzmat pojedynczych zabytków prezentowanych na fotografiach, które de facto giną wśród tłumów, smogu i smrodu.

Wniosek: Mumbaj to najbrzydsze miasto jakie kiedykolwiek widziałam i nic mnie nie zmusi, abym w przyszłości jeszcze raz wyszła na jego ulice.

TUTAJ znajdziecie wpisy z mojej pierwszej podróż do Indii.