wtorek, 2 sierpnia 2016

TUNEZYJSKIE ROZLICZENIA


Po powrocie z każdej podróży przychodzi czas na rozliczenia. Zastanawiam się nad tym czy słusznie wybrałam kierunek wyprawy? Co zrobiło na mnie największe wrażenie? Jakie były najsłabsze punkty mojej wycieczki?
I oczywiście najistotniejsza kwestia: czy wybrałabym się w to miejsce znowu? Zapraszam na moje subiektywne podsumowanie tunezyjskich wojaży.


NA TAK:


Tuk-tuk


Najlepszy środek transportu jakim jechałam! To coś w rodzaju zmotoryzowanej rikszy. Tuk-tuki są szczególnie popularne w krajach azjatyckich, ale, jak sama się o tym przekonałam, można je spotkać także w innych rejonach. Pojazd ten posiada trzy koła, kabinę kierowcy oraz kilka miejsc siedzących z tyłu. Przemieszczanie się tuk-tukami to naprawdę niesamowita frajda. Niczego nieświadoma wsiadałam do jednego z nich w Susie. Był wieczór i słońce chowało się za horyzontem. Zmęczona całodzienną eskapadą chciałam znaleźć się w miarę szybko w hotelu. Nie przypuszczałam nawet, że moje życzenie wkrótce się spełni. Kierowca wcisnął pedał gazu i ruszył z kopyta. Miałam wrażenie, iż z każdym metrem gna jeszcze szybciej. Włosy wirowały mi wokół twarzy, a wiatr świszczał w uszach. Po dojechaniu na miejsce, od nadmiaru wrażeń kręciło mi się w głowie.

Z tuk-tuków korzystałam jeszcze kilka razy. Poruszałam się na nimi trasie Port El Kantaoui – Sousa i muszę przyznać, że były to najprzyjemniejsze doznania przejazdowe. Bez pasów bezpieczeństwa, bez regulacji i miliona wytycznych. Wolność czuło się w powietrzu. Taka przejażdżka kosztowała zaledwie kilka dinarów, a kierowcy zatrzymywali się, gdzie tylko klient sobie życzył.

Shisha


W Tunezji wylądowałam wczesnym wieczorem. Kiedy przemierzaliśmy ulice poszczególnych miast, moją uwagę zwrócili mężczyźni przesiadujący w kawiarnianych ogródkach i palący shishę. Niespiesznie wodzili wzrokiem za przejeżdżającymi samochodami, a z ich ust wydobywały się kłęby dymu. Ten jakże dla mnie egzotyczny widok sprawił, że poczułam powiew orientu, a rąbek tajemnicy właśnie został uchylony.

W  Port El Kantaoui mieszkałam w hotelu pełnym mauretańskich detali. Łuki, ciepłe kolorowy, wzorzysta tapicerka nadawały charakteru. I właśnie w tym hotelu paliłam najlepszą shishę w swoim życiu. W niewielkim barowym  pomieszczeniu znajdowały się miękkie kanapy suto wyłożone poduszkami. Pamiętam kłęby dymu pod sufitem, kobietę tańczącą boso i podwinięte czubki butów kelnera przypominające alladynki. Mój umysł osiągnął stan spokoju. Zapominając o wszystkim pogrążyłam się w błogim półśnie wtopiona w miękką materię poduszek.

Enrique Simonet "Palenie shishy w herbaciarni" 1892 r.


El Jem 



Najbardziej niezwykła rzecz jaką udało mi się zobaczyć w Tunezji. O tym amfiteatrze pisałam szerzej  TUTAJ. Olbrzymia arena, rozległa widownia, liczne zakamarki, wysmukłe półkolumny rozbudzają wyobraźnię. A wszystko w kolorze rozpalonego piasku. Przy odrobinie szczęścia można przenieść się na chwilę do zamierzchłych czasów i emocjonować wyścigami rydwanów. Polecam każdemu, kto wybiera się do Tunezji, jako punkt obowiązkowy.

Wielbłądy


Chyba najpopularniejsze zwierzaki w całej Tunezji. Kiedy rano odsunęłam zasłony,  zobaczyłam wielbłąda spokojnie pasącego się na trawniku. Widok był tak ucieszny, że z jeszcze większą radością ruszyłam na śniadanie. Ale, jak się okazało, jeden wielbłąd w ciągu dnia to zdecydowanie za mało. Zaraz po zaspokojeniu głodu wyruszyłam na plażę. Podekscytowana podążałam chodnikiem wypatrując morza. Nagle usłyszałam nadjeżdżającą motorynkę. Odwróciłam głowę i moim oczom ukazał się wielbłąd, który dreptał z wolna przywiązany do pojazdu za długi sznur. Stanęłam jak wryta wybałuszając oczy. Kierowca, starszy pan, zauważył moje zdziwienie i zwyczajnie, uśmiechając się szeroko, pomachał mi ręką. To się nazywa egzotyka!


Ceny


Walutą w Tunezji jest dinar. Obecnie jego kurs wynosi 1,7744 PLN. Na miejscu jest tanio. Pamiętam, że koszt bagietki oscylował w okolicy 1 dinara. Z racji, że byłam na wycieczce zorganizowanej w sklepach kupowałam w zasadzie tylko wodę.

Jeśli chodzi o jadalne „pamiątki” polecam różnego rodzaje chałwy (z pistacjami, orzechami, kakao) oraz daktyle nadziewane marcepanem. Alkohol można kupić w sklepach, ale, ze względu na to, że islam zabrania picia mocnych trunków, jest drogi.

P.S. Dinary nie są dostępne w Polsce. Można je kupić już po przyjeździe do Tunezji. Ja zaopatrywałam się w miejscową walutę w hotelu.

NA NIE:


Konsumpcjonizm


Wybierając się do Tunezji miałam chyba zbyt wyidealizowane wyobrażenie dotyczące ogólnej atmosfery oraz Orientu. Liczyłam na duży powiew egzotyki oraz miasta różniące się od tych europejskich. Niestety magiczną atmosferę Afryki z przełomu wieków, zastąpił coraz bardziej szerzący się konsumpcjonizm. Na każdym kroku spotykałam groźnie wyglądające sklepy o dumnej nazwie Camel Shopping Center. Na licznych bazarach w marinie sprzedawane były podróbki znanych marek (głównie torebki i portfele). Oczywiście zdarzały się także super wyroby „hand made”, które w rzeczywistości okazywały się być wyprodukowane w zupełnie innym państwie (królowała Azja).

Natomiast inaczej sprawa wyglądała w oddalonym od turystycznych kurortów El Jemie. Tam życie toczyło się innym rytmem. Widziałam mężczyzn w długich szatach, dzieci biegające po pozostałościach jakiegoś budynku i zupełnie pustą poczekalnię z dużym portretem ówczesnego prezydenta. Tam zdecydowanie można było odpocząć od ruchu turystycznego i wczuć w klimat prowincji.

Karawana


Jako, że moje spotkania z wielbłądami były nadzwyczaj owocne, postanowiłam spróbować przejażdżki na tym zwierzęciu. Zakupienie udziału w karawanie okazało się niezwykłe proste. Po plaży chodzili mężczyźni oferujący taką rozrywkę. I tak pewnego przedpołudnia udałam się na miejsce zbiórki. Tam czekało już kilkoro turystów z różnych państw świata. Organizator załadował nas do taksówki (z przodu, obok kierowcy musiał usiąść mężczyzna) i pomknęliśmy w kierunku przedmieść. Tam już czekała niewielka karawana złożona z kilku wielbłądów i osła. I tutaj pożałowałam swojej decyzji. Zwierzaki były lekko zaniedbane i nie wyglądały na zadowolone. Siodła, naprędce sklecone, już swoje przeszły. Sama przejażdżka była dosyć monotonna. Dotarliśmy do jakiejś wsi, gdzie kobiety uraczyły nas plackami. Za wizytę oczywiście trzeba było dodatkowo zapłacić. Podczas drogi robiono nam zdjęcia, które później można było kupić za 5 dinarów. Wróciłam z mieszanymi uczuciami. Po pierwsze, najbardziej szkoda było mi tych wielbłądów. Po drugie, nie lubię dodatkowych, pojawiających się znikąd opłat.


Sprzedawcy


W samym Port El Kantaoui roiło się od sprzedawców. Na bazarze głośno wykrzykiwali i nagabywali przechadzających się  ludzi. Po pierwszym dniu przestałam tam spacerować. Na plaży również obecni byli mężczyźni handlujący różnymi towarami. Głównie były to owoce. Osobiście bardzo nie lubię nachalnych sprzedawców starających się  za wszelką cenę spieniężyć swój towar. Nie czułam się najlepiej jako chodząca maszynka do zarabiania. Teraz, kiedy z dystansem analizuję mój wyjazd myślę, że może sytuacja materialna zmuszała mieszkańców do takiego zachowania.

Cała moja tunezyjska historia znajduje się TUTAJ.

2 komentarze:

  1. Jak ja dobrze zrozumiałam to "rozczarowanie", o którym napisałaś. Pamiętam, kiedy pierwszy raz pojechałam do Turcji, wiedziałam, że jadę do olbrzymiego miasta itd., ale i tak miałam z tyłu głowy jakiś wolny, spokojny Orient. Prawie jak z Mickiewicza ;) A tu co? Sklep za sklepem, knajpa za knajpą, wszystko jak w Europie tylko jeszcze szybciej i więcej. Dobrze, że już na wsi albo mniejszych miejscowościach jest już trochę inaczej, bo można zawieść się całkowicie :)
    Ps. Piękny obraz!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To smutna prawda, ale kurorty nastawione są tylko na turystów. Pamiętam, że w Port El Kantaoui trudno było znaleźć restaurację z lokalnym jedzeniem. Natomiast na każdym kroku spotykałam knajpy serwujące rosyjskie dania. Jedyna nadzieja w prowincji :)

      P.S. Tak obraz jest niezwykły. Można się rozmarzyć.

      Usuń